Zeg 'ns AAA...

In elke Aziatische Lonely planet staat een lijstje met enge ziektes die je kan oplopen als je door Azië reist.
Soms heel enge, zoals wormen die onder je huid bewegen of beestjes die in je plasbuis schieten als je in een foute rivier plast. Ik wist ook al gauw dat de krampen die ik had niet helemaal onder het kopje traveller's diarree thuis hoorden..

Het begon op de ochtend dat we naar Sihanoukville reisden. Alsof twee zwaargewichten aan het touwtjetrekken waren met mijn darmen. Aangekomen in S'ville hield ik niks meer binnen. Naar de wc rennen, op bed liggen en dan begon het hele tafereel van voren af aan.

De volgende ochtend had Maaike bij de receptie om een dokter gevraagd en 5 minuten later stond er een verstrooid mannetje met een Zeg 'ns AAA-achtige dokterstas voor de deur. Klein minpuntje: hij sprak geen Engels. Hij stelde voor dat ik een bloedtest doen om te kijken wat er aan de hand was. Maaike, als echte nachtzuster, inspecteerde de naalden (netjes verpakt) en knikte dat het goed was....

Twee uur later kwam dokter Bibber weer de kamer ingerend met de uitslag op een kladblaadje gepend. "Not good. U typhoid", riep hij, terwijl hij een infuus uit zijn tas toverde en een naaldensetje. "Hohoho", riep ik in lichte paniek. "Wat gaan we doen?" Inmiddels was er een tolk (jongen van de receptie) en die vertaalde wat de dokter zei. Dat hij me kon helpen. Hij had al veel toeristen geholpen. Om zijn woorden kracht bij te zetten, toverde hij zijn telefoon tevoorschijn en liet me allemaal toeristen zien die aan een infuus hingen. De 1 zag er nog beroerder uit dan de ander...(vond dat ik er dan nog best aardig aan toe was voor een tyfuslijer) Uiteraard ging ook ik -met een zuur lachje- voor hem op de foto.

Spoedberaad met Maaike. Uitkomst: ok, ik laat me behandelen, want mijn bloeddruk en pols zijn erg laag en reizen is ook geen optie. Met tranen in mijn ogen liet ik Bibber (die wel netjes zijn handen desinfecteerde)het infuus aansluiten.


Helaas had de dokter zich 's nachts verslapen, terwijl hij de fles moest verwisselen. Maaik heeft de bewakers moeten omkopen om hem te halen, maar gelukkig was hij er net voordat de fles op was. Alle lof voor Maaik, ze heeft me echt als een superzuster geholpen. Streng, maar rechtvaardig...

Ik knapte wel snel op gelukkig. De angst dat ik ergens in Cambodja het loodje zou leggen, verdween langzaam en mijn eerdere hysterie maakte plaats voor berusting. Ik was zo blij dat het infuus eraf mocht. Zodra ik losgekoppeld was werd ik -nog wat slapjes- bij Bibber op de brommer gezet. Op naar de pinautomaat, want de dokter had zijn rekening van 425 dollar al uitgeschreven.
Gelukkig was hij zo vriendelijk dat ik eerst nog even mocht douchen, wat wel lekker was na 2 dagen zonder...

Op de terugweg trakteerde hij me op een blikje Fanta en gingen we bij zijn vrouw en kinderen langs met wie hij in een pharmacie/ kiosk/ slaapkamer woont. Hij drukte me nog een pak Choco-dip koekjes in mijn handen toen we omhelzend afscheid namen.

De volgende dag hebben we nog heerlijk een dagje strand gepakt.'s Avonds naar de sterren gekeken met een colaatje. We waren allebei wat stil, want de gebeurtenissen hadden er best even ingehakt. Plotseling hoorden we uit de luidsprekers 'Don't worry, be happy', gevolgd door 'Always look at the bright sight of life!'Als dat geen teken was! Vanaf nu zou het alleen maar weer beter gaan!!!!!!

Na een tussenstop in Phnom Penh zijn we gisteren verder gereisd naar Siem Rep waar we vandaag de Angor Wat gaan bekijken, 1 van de wereldwonderen. De reis was een weer heel avontuur. In plaats van de beloofde 5 uur deden we er 8 uur over. Op het dak zittend van een gare schuit, voeren we langs waterbuffalo's, hutjes op het water en groene rijstvelden. Prachtig!

Heel veel liefs en kusjes van een gezonde Maaike en Daan!