Hit the road!

Drie wildvreemde mannen komen naar ons toe als we zitten te lunchen en stellen zich voor als Mr. Hiep, Bamboo (alias Fatboy) en Eddy Murphy. Ze beloven ons een geweldig avontuur als we met ze op de motor stappen om het echte Vietnam te ontdekken. Het verlangen om de gebaande paden af te gaan is groot, maar ergens horen we de stemmetjes van onze ouders in onze oren fluisteren dat we geen snoepjes moeten aannemen van vreemden, laat staan met ze meegaan op een motor...!

Na het lezen van talloze aanbevelingen van 'westerlingen' zijn we om en de volgende ochtend klokslag 8 uur staan onze Easy Riders paraat en springen we achterop. De avond ervoor hebben we wél even navraag gedaan naar de mannen en iedereen laten weten dat we met hen op pad gaan... je weet maar nooit..

Scheurend door de bergen zijn we echt stil van al het moois dat we zien. Onderweg stoppen we bij diverse lokale fabriekjes. We zien hoe ze stokjes maken om mee te eten. Hoe ze rupsen kweken om van hun coconnetjes zijde te maken (ja mama Henneke, ik denk dat ik net wel minimaal 5000 rupsen aan zijde naar je heb opgestuurd..). We drinken thee bij een gezin en voelen veel warmte van iedereen om ons heen. Het is duidelijk dat ze hier weinig toeristen zien, iedereen wil ons aanraken en bewonderen (tenminste dat fantaseren we, misschien kijken ze wel zo omdat ze ons heel groot, lelijk en wit vinden..hihi).

's Avonds slapen we in een hut in een dorpje. We worden ritueel verwelkomd. Mo en ik moeten als eersten rijstewijn drinken, terwijl de inwoners trommelen. Bij de eerste slok dreigt onze hele maaginhoud zich tegen ons te keren, maar we lachen vriendelijk en drinken dapper door. Daarna vertellen de inwoners over hun rituele dansen en demonstreren ze deze ook. Uiteindelijk ontkomen we er niet aan om mee te dansen en al mijn aerobic-trauma's komen weer naar boven. Ik doe mijn best om niet op de welgevormde voetjes van de Vietnamese danseresjes te gaan staan met mijn olifantenklompen.

's Avonds trakteren we de gidsen op een biertje en praten we met ze over de oorlog, over de historie van Vietnam en hoe ze over bepaalde dingen denken. Bamboo is opgegroeid in een weeshuis (ouders zijn omgekomen in de oorlog) en dankzij de portemonnee van een rijke Australische dame kon hij naar school. Deze verhalen doen ons wel beseffen dat onze werkelijkheid wel erg Europees en Amerikaans gekleurd is. We beseffen hoe hard mensen (eh..correctie VROUWEN) hier werken; in de brandende zon zien we de vrouwen sjouwen met bossen takken of andere waren. Eddy vertelt ons dat de mannen hun vrouw selecteren op hoe actief ze is en hoe hard ze werken. De mannen liggen zelf het liefst met een biertje voor de woning...

Dag twee scheuren we weer door. We gaan naar een waterval, maken af en toe een wandeling om even de spieren los te maken en genieten weer van de natuur. Dit is inderdaad wat we nog misten aan Vietnam, echt even helemaal weg zijn van de toeristen. We zijn echt verliefd op het land en de mensen. Als we 's avonds aankomen schrijven we een aanbeveling in de boekjes van 'onze mannen' en geven we ze een dikke knuffel. Ze hebben echt ontzettend goed voor ons gezorgd en ons beschermd waardoor we ons wederom als prinsesjes voelden! Soms moet je gewoon de gok wagen en gaan voor het onbekende...

Nog een week te gaan met Mo'tje. Daarna gaan Maaike en ik door naar Cambodja. Het Bali-plan is van de baan, we mogen Cambodja niet missen. Maar eerst nog genieten van Vietnam! Morgen naar Mui Ne om te sandboarden en te chillen!